ขณะที่นักปรัชญาและนักประวัติศาสตร์ Xenophon เล่าเรื่องโสกราตีสและเพื่อน ๆ ของเขารวมตัวกันรอบ ๆ ผู้ขายบริการทางเพศที่มีระดับ เฝ้าดูเธอราวกับว่าเธอเป็นฉากที่ใช้ร่างที่สวยงามของเธอเพื่อพูดคุยเกี่ยวกับสิ่งอื่น ๆ ที่พวกเขาสนใจมากกว่า: ความปรารถนา ความรัก ปรัชญา . ทันใดนั้น ผู้หญิงที่พวกเขากำลังวิเคราะห์ก็เข้ามาร่วมวงสนทนาด้วย Theodote โสเภณีที่ร่ำรวยและสวยงามถามคำถามโสกราตีส โสกราตีสชวนเธอคุยอย่างมีไหวพริบเกี่ยวกับวิธีที่ดีที่สุดในการเพิ่มความปรารถนา โสกราตีสอ้างว่าเขา
ต้องการเรียนรู้ทักษะของโสเภณีเพื่อดึงดูดชายหนุ่มให้เข้าร่วมชีวิต
ในขณะที่สนทนาเชิงปรัชญาเซ็กซี่กับ Theodote โสกราตีสมีภรรยาของเขาอย่างน้อยหนึ่งคนที่บ้าน (อาจเป็นสองคนพร้อมกัน ) แต่ผู้เขียนชีวประวัติของเขาไม่เคยแสดงให้เห็นว่าเขามีส่วนร่วมกับ Xanthippe หรือ Myrto ภรรยาของเขาในการสนทนา แต่เรากลับเห็น Xanthippe โอบอุ้มเด็กทารกไว้บนเข่าของเธอ ซึ่งถูกส่งตัวออกมาจากเตียงมรณะของโสกราตีสเพื่อให้ปรัชญาเริ่มต้นขึ้นอย่างจริงจังในหมู่ผู้ชาย
โสกราตีสสามารถพูดเชิงปรัชญากับธีโอโดเตและไม่ใช่กับแซนธิป เพราะผู้หญิงสองคนมีบทบาททางวัฒนธรรมที่แตกต่างกันมากในสมัยกรีกโบราณ การแต่งงานอันน่านับถือของ Xanthippe แม้กระทั่งกับโสกราตีสผู้พเนจรที่เป็นที่ถกเถียง ทำให้เธออยู่ในเครือข่ายของภาระหน้าที่ทางสังคมที่ให้ความสำคัญกับความเงียบในที่สาธารณะของเธอและภาระหน้าที่ทางร่างกายของเธอในการดูแลลูก ๆ ของครอบครัวและทรัพย์สินทางวัตถุ
ผู้มีส่วนร่วมในโลกแห่งความคิด
ผู้ให้บริการทางเพศในกรีกโบราณแบ่งออกเป็นสองประเภทที่ค่อนข้างทับซ้อนกัน ที่พบมากที่สุดคือผู้ที่อาศัยอยู่ในซ่องโสเภณีซึ่งมักเป็นทาสบริการทางเพศที่ให้บริการตามทำนองคลองธรรมแก่ผู้ชายในเมืองกรีกโบราณ คำสำหรับบทบาทนี้คือโป๊จากที่เราได้รับคำภาษาอังกฤษลามกอนาจาร
ผู้หญิงเหล่านี้ไม่เพียงแต่ขาดอิสระเท่านั้น แต่อาชีพของพวกเธอก็อาจเป็นอันตรายได้เช่นกัน ผู้หญิงที่ต้องยอมจำนนต่อชีวิตนี้ไม่มีเวลาว่างและไม่มีความคาดหวังเรื่องการศึกษา
แต่มีโสเภณีอีกประเภทหนึ่งที่ครอบงำจินตนาการของนักเขียนในโลกยุคโบราณ ผู้หญิงเหล่านี้ไม่ได้อาศัยอยู่ในซ่อง แต่อยู่ในบ้านของพวกเขาเอง พวกเขาให้ความช่วยเหลือแทนที่จะซื้อโดยเสียค่า
ผู้หญิงเหล่านี้ถูกมองว่ามีจิตใจที่น่าหลงใหล ไม่ใช่แค่ร่างกาย
ที่น่าหลงใหล พวกเขาสามารถเป็นคู่สนทนาและได้รับอนุญาตให้มีอิสระอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อนในโลกยุคโบราณ
Theodote เป็นหนึ่งในผู้หญิงเหล่านี้ เมื่อโสกราตีสเห็นเธอ เธอนั่งถัดจาก “แม่” ของเธอ เป็นเรื่องปกติที่โสเภณีจะสร้างกลุ่มสังคมหญิงโดยใช้ภาษาของครอบครัว แม้ว่าความสัมพันธ์จะไม่ใช่ความสัมพันธ์ทางชีวภาพก็ตาม
ผู้หญิงเหล่านี้ถูกมองว่ามีจิตใจที่น่าหลงใหล ไม่ใช่แค่ร่างกายที่น่าหลงใหล ดังเช่นในภาพวาดการรวมตัวของเพื่อนๆ ของอกาธอน การประชุมวิชาการ (รุ่นที่สอง) โดย Anselm Feuerbach วิกิมีเดียคอมมอนส์
สถานะสาธารณะของพวกเขาทำให้ผู้หญิงหลายคนมีชื่อเสียง เรารู้จำนวนที่ไม่สมส่วนเกี่ยวกับผู้หญิงอย่างNeaeraซึ่งเป็นหนึ่งในเด็กสาวหลายคนที่ได้รับการเลี้ยงดูให้เป็นผู้ให้บริการทางเพศโดยมาดามชื่อ Nicarete ซึ่งเรียกพวกเขาทั้งหมดว่า “ลูกสาว”; Aspasia โสเภณีที่มีชื่อเสียงและ เป็นที่ถกเถียงกันมากที่สุดใน Classical Greek ผู้ซึ่ง Aristophanes อ้างว่าเป็นเจ้าของซ่องโสเภณี และหญิงโสเภณีที่มีชื่อ (แม้ว่าจะสวมบทบาท) มากมายในLucian’s Dialogues of the Prostitutesรวมถึงหญิงม่าย Crobyle ที่ชักชวน Corinna ลูกสาวคนเล็กของเธอให้เริ่มต้นชีวิตการทำงานบริการทางเพศระดับสูงเพื่อเลี้ยงดูครอบครัว
เรื่องราวเกี่ยวกับโสเภณีทางปรัชญาเป็นส่วนหนึ่งของจินตนาการชายยอดเยี่ยม Athenaeus of Naucratis ในหนังสือเล่มที่สิบสามของDeipnosophistae ของเขา รักษาสุนทรพจน์ที่ยาวเหยียดเพื่อยกย่องผู้ให้บริการทางเพศชั้นสูงเช่นนี้ โดยใส่ไว้ในปากของตัวละคร Myrtilus
ในทางกลับกัน Myrtilus ก็อาศัยหนังสือเกี่ยวกับไหวพริบโบราณ Chreiae of Machonที่เขียนขึ้นราว 250 ปีก่อนคริสตศักราช ซึ่งรวบรวมคำพูดอันชาญฉลาดของโสเภณีต่างๆ มากมาย ผู้ชายที่มีการศึกษาคิดว่ามันคุ้มค่าที่จะบันทึกและระลึกถึงคำพูดที่เฉียบแหลมของผู้หญิงเหล่านี้ ผู้ซึ่ง (ไม่เหมือนกับภรรยาของพวกเขา) ใช้ชีวิตในที่สาธารณะ มักจะเป็นเพื่อนของนักการเมืองและนักปรัชญา
แน่นอน ในโลกยุคโบราณ ผู้ที่เก็บรักษาและบริโภคเรื่องเล่าของหญิงโสเภณีที่มีไหวพริบคือผู้ชาย ผู้หญิงถูกกันออกจากการผลิตภาพของตนเอง
ความเชื่อมโยงระหว่างงานบริการทางเพศและปรัชญามีมาอย่างยาวนานในประเพณีตะวันตก ในศตวรรษที่ 16 ทุลเลีย ดาราโกนาแสดงเป็นตัวละครใน Sperone Speroni’s On Love โดยได้รับบทบาทเป็นกระบอกเสียงสำหรับความรักด้านร่างกายและเนื้อหนัง เช่นเดียวกับ Theodote ผู้เขียนบทสนทนาชายใช้เสียงของหญิงบริการทางเพศเป็นผู้เชี่ยวชาญเกี่ยวกับร่างกายและความปรารถนาของร่างกาย
อย่างไรก็ตาม เป็นครั้งแรกในประวัติศาสตร์ของประเภทของบทสนทนาเชิงปรัชญา ผู้หญิงที่ถูกเขียนขึ้นในบทสนทนาตอบกลับด้วยงานวรรณกรรมของเธอเอง ในไม่ช้า Tullia ก็เขียนบทสนทนาของเธอเองเรื่องOn the Infinity of Loveซึ่งเธอวิจารณ์ภาพเหมารวมของ Speroni ที่มีต่อเธอ
